اشعار

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

روز و شب گریه‌کنت هستیم ما تا زنده‌ایم            بر جراحت‌های تو اشک است مرهم می‌کشد
قـطره‌ای گـریه برای تو نجـاتم می‌دهد            جورِ اعـمال بدم را اشکِ نم‌نم می‌کشد
نیست با ارزش‌تر از پیراهن مشکی‌مان            تا شـما بـالا مرا شال عـزایـم می‌کـشد
چه قَدَر خوب است زهرا صاحب بزم عزاست            چائی روضه به اذن فاطمه دم می‌کشد
ایستاده پشت در مهمان نـوازی می‌کند            زحمتِ ما را خودش با قامت خم می‌کشد
گریه‌کن‌ها را صدا کرده برای نوکری            سینه زن‌ها را خودش تا زیر پرچم می‌کشد
نوکری کن خوب؛ میزان عمل را فاطمه            با تـرازوی خودش ماه محـرم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

از کودکی تا سن پیری سقـف هیأت            شـد ســایــۀ بــالا ســرم الــحــمـدلله

حال‌دلم با یاحسین روضه خوب است            بـا تـو هـمـیـشـه بـهــتـرم الـحـمـدلله

این روضه‌ رفتن سجده‌های شکر دارد            ای رازق چــشــم ‌تــرم الــحــمــدلله

من شادی‌ام را می‌فروشم هر محرم            با آن غـمـت را مـی‌خـرم الـحـمـدلله

بالی‌ شـکـسـته دارم و با بال ‌روضه            تـا عـرش ‌اعـلـی مـی‌پـرم الـحـمدلله

با سینه‌زن‌های شما یک عـمـر گفتم            وا اکـبـرم، وا اصـغــرم الـحــمـدالله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

رازی‌ست در این آتش عشق تو، وگرنه            ایـنگـونه نـمـی‌زد به دل خـلـق شراره

عمری‌ست که با روضه انیسیم و دل ما            هرگـز نـرود جـای دگـر در پی چـاره

این دوریِ از کرب و بلا چند صباحی‌ست            انـداخـتـه دیـگـر نـفـسـم را به شـمـاره

سـرگـرم مناجـات شدی در دل گـودال            تا اینکـه جـهـان را بکـشانی به نظاره

ای یـوسف زینب! که دریـدنـد تنت را            زیـنب چـه کـنـد با غـم پـیـراهـن پـاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

چه راحت است عروج شکسته بالانت            چـرا که بـا تـو خـدا آه را ثـواب کـنـد
دلـش اسـیر زمـانـه نـمی‌شـود هرگـز            هر آنکه نام تو در قـلبش انقـلاب کند
اگـر چه کـس به حـسـابـم نـیاورد امـا            خـدا کـند که نگـاهت مرا حساب کـند
به سنگ تیـره اگر اشک نوکرت افتد            «به آسمـان رود و کـار آفـتـاب کـند»
به قلب تیـره اگـر نقـش مهـر تو افـتد            زهیر گـونه جـهان را دگر جواب کند
در این زمانۀ بن بست و بی‌سرانجامی            مگر شمیم خوشِ روضه فتح باب کند
در آن سـیـاه شـب نـاگـزیـر تـنـهـایـی            امــیـد آمـدنـت رفـع اضـطـراب کـنـد

کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟            کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟

در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور            کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟

شـبـیه گـنـبـد نـورانی‌اش مگـر داریـم؟            به زیر قـبّه بیا، تُـقـبَـلُ الـدعا اینجـاست

مـقـام زائـر او را چگـونه وصف کـنم            که حسرت همه در روز محشر کبراست

چنان لـبالـبـم از شوق کـربـلای حسین            که جان اگر بسپارم در این طریق رواست

همیشه عـشق زیـارت به سـیـنه‌ام بوده            هزار شکر که خیر مرا خدا می‌خواست

اگر صدا زده هل من معین امام حسین            به فکر یاری خود نیست فکر یاری ماست

نـمـانـد نــام یــزیـد و یــزیــدیــان امــا            نگـاه کـن همه جا نـام سـید الشهـداست

گـذشـته است اگر سـال‌های پـی در پی            ولی هنوز عـلم‌های عـشق پا برجـاست

ولی هـنوز حسین و مسیر او باقی‌ست            مسیر عالـم و آدم اگر به سوی فـناست

گـنـاهـکـار تـرینم ولی به روز حـساب            حساب گریه‌کن روضه از بقیه جداست

به هر بـهـانه بـرای حـسـین می‌بـاریـم            که گریه یاری غم‌های مادرش زهراست

دنــیـای بـی‌تـو رنـگ آسـایـش نـدارد            این زنـدگی بی‌عـشق تو ارزش ندارد

ما را مران از خانه‌ات چون هیچ جایی            انــدازه ایـن خـــانــه آرامــش نــدارد

حُب تو شرط بخـشش اهل گـناه است            بـیـچـاره آنـکـه بـاب آمــرزش نـدارد

جز در عزای تو که اندوهی عظیم است            چـشــم تــرم انـگـیــزه بــارش نـدارد

بـدجـور دلـتـنـگ غـروب کـربـلائـیـم            گریه‌کنت غیر از همین خواهش ندارد

این زندگی بی‌عشق تو همزاد مرگ است            بی‌عـشق تو این زنـدگی ارزش ندارد

سیر مسیر عشق شور و حال می‌خواهد            معـشوق حـتما عـاشق فعـال می‌خواهد

عشق زبانی حاصلش اصلاً تقرب نیست            حاجی شدن زنجـیره اعـمال می‌خواهد

دور امـیر الـحـاج بـاید گـشت زیرا که            محـرم شدن هم کـعـبه آمـال می‌خواهد

هر کس به خود آمد یقـین آقـاش می‌آید            خورشید قبل از فجر استقبال می‌خواهد

غسل طهارت با همین یک قطره اشک است            کـوه گـناه و معـصیت حلال می‌خواهد

ماه مـبـارک را رسـانـدن به مـحـرم‌ها            ذی‌الحجه و ذی‌القعده و شوال می‌خواهد

خشکید اگر که چشمه چشمت تباکی کن            این روضه‌های سخت قیل و قال می‌خواهد

آقـای خـوبـی‌هـا بـرای مـا دعـایی کـن            اوراق ما امضای صاحب مال می‌خواهد

دارد محرم می‌رسد فکری به حالم کن            تا کـربلا پـرواز کـردن بال می‌خـواهد

من مطـمئن که نیـسـتم روز دهم باشـم            حالا دل من روضه گـودال می‌خـواهد

حـالـم بـهـشت می‌طـلـبـد، غـم بیاورید            مــاه حــسـیـن آمـده، مــاتــم بـیـاوریـد

اذن دخول روضه ز زهـرا گـرفـته‌ایم            وقت طـهـارت است، زمـزم بـیـاورید

یک اربـعـین مـعـتـکـف روضـه‌ایم ما            شال و لباسِ مشکـی و پـرچـم بیاورید

گل‌های فاطمه همه خشکـیده می‌شوند            از چـشم، عـاشـقان گـل شـبنم بیاورید

وقـتی حـدیث اشکِ ولی را شنـیـده‌اید            حیف است تا سپردن جـان کم بیاورید

ما ریزه‌خـوارِ سفـرۀ احـسان حـیـدریم            نـان را بـرای مـا ز مـحـرم بـیـاوریـد

هـمـراه قـدسـیـان دگـر امشب، کـتـیـبۀ            باز این چه شورش است به عالم بیاورید

شـکـر خـدا که جـز دم تو دم نساخـته            جـز مـاتـم تو غـصه و مـاتـم نساخـته
مـدیـون روضـه‌ام که من رو سیاه را            جــز گـریـۀ بــرای تـو آدم نـسـاخـتـه

ما را ببـر به دیدن شش‌گوشه عاقـبت            دل با فـراق کـرب و بـلا کـم نساخـته
ممنون مادرم که به من یاد داد، حسین            جـز ذکـر تو به روی لـبـم دم نساخته
جـز لطف آسـتان شما دست هیچ کس            مـا را دخـیـل گـوشـۀ پـرچـم نساخـته
بر قلب پر جراحت زهرا به غیر اشک            چـیـزی اثـر نکرده و مـرهـم نـساخته
پس خوش به حال و روز کسی که برای خود            کـاری بـه روضـۀ تو مُـقـدم نـساخـته
قـدرش بدان که در همۀ سال هم خـدا            مـاهـی شـبـیـه مـاه مـحـرم نـسـاخـتـه

باز افــراشـته‌اند بـیـرق و پرچـم‌ها را            شهـر برداشته است شورِ مُحَـرَّم‌ها را

دَم به دَم، دَم بزنیم از تو فقـط آقا جان            ما غـنـیـمت بـشـمـاریم هـمین دَم‌ها را

می‌خرد حضرت زهـرا به بهـایی بالا            روز محـشـر هـمۀ نـالـه و مـاتـم‌ها را

گریه هرگز سبب حُزن و پریشانی نیست            اشکِ روضـه بـزدایـد هـمـۀ غـم‌ها را

چایی روضۀ ارباب چه طعـمی دارد!            ما نـخـواهـیم دگـر سـفـرۀ حـاتـم‌هـا را

از ازل ذکر حسین عامل بخشایش شد            چـون پـذیـرفـت خــدا تـوبـۀ آدم‌هـا را

شـادی بـرای مـردم و مـاتـم بـرای مـا            خـنـده برای خـلـق ولـی غـم بـرای ما

خـرج تو کـرده‌ایم خـدا کـرد خـرج ما            چه خیرها که داشت دو درهم برای ما

زهرا همیشه زحمت ما را کشیده است            حـتی خـریـده شـال عـزا هـم بـرای ما

هرکس نفس کشید در این روضه پاک شد            از بس مقـدس است هـمین دم برای ما

حُـسن خـتـام سیـر الی‌الله این دهـه‌ست            سـفـره گـشـوده مـاه مـحـرم  بـرای ما

اینکه بدون روضه به جایی نمی‌رسیم            ثـابت شـده‌سـت قـدر مـسـلـم بـرای مـا

هـرگـز به زیر مـنّـت مردم نـمی‌رویم            وقـتی که هـست سـایه پـرچـم برای ما

وقتی فرات اشک مهیاست از دو چشم            بی‌قـیـمت است چـشمۀ زمزم برای ما

گریه‌کن حسین کمک کـار فاطـمه‌ست            کـرده دعــا رســول مـکـرم بـرای مـا

بی‌بی! کدام روضه غذا طبخ می‌کنی؟            از دستـپخت خود بده یک کم برای ما

ما هر چه بود پـای مـحـرم گـذاشـتـیم            در چَـشم‌ها دو چِشمۀ زمزم گـذاشتـیم

قطعاً دعای فاطمه پشت و پـناه ماست            وقـتی دم حـسـیـنـیـه پـرچـم گـذاشـتـیم

ما ارث گـریه از پدر خویش بـرده‌ایم            پـا جـای پـای حـضرت آدم گـذاشـتـیم

این اشک‌ها برای تو باشد، حسین جان            شاید به روی زخـم تو مرهم گذاشـتیم

تفـسیر روضه‌هاست، حروف مقـطعه            جـان را مـیان سـورۀ مـریـم گـذاشتـیم

خـیـلی حسین زحـمت ما را کـشیده‌ای            خـیـلی بـرای روضۀ تو کـم گذاشـتـیم

عمریست دم حسن شده و بازدم حسین            این عـشـق را به سیـنه دمادم گذاشتیم

یک اربـعـین زیـارت مارا ردیف کن            ما هـر چه بـود پـای مـحـرم گـذاشتیم

بـر داغ تـو تـمـام مـحـرم گـریـسـتـم            بسیار بود این غم و من کـم گریستم

بر زخـم‌هـای تو همه عـالم گریستند            من هم دوباره با همه عـالم گریـستم

فرزند را نشان ز پدر لازم است و من            در اقـتـدا به حـضـرت آدم گـریـستم

هم‌ناله با خـلیل خـدا در منای عـشق            بـهـر تـو ای ذبـیـح مـعـظم گـریـستم

گفتند اشکِ شیعه به زخم تو مرهم است            من تا نَهَم به زخم تو مرهم، گریستم

از لحـظـۀ شنـیدن «ان کـنتَ باکـیاً»            پیـوسته با غم تو به هر غـم گریستم

بر خاتمی که رفت به تاراجِ اهرمن            هـم‌نـالـه با پـیـمـبـر خـاتـم گـریـسـتم

شوق بهشت و خوف جهنم سبب نبود            تنـهـا به خـاطـر تو دمـادم گـریـسـتم

“یابن شـبـیب” را شـب اول شـنـیـدمُ            پـای هـمـین، تـمـام مـحـرم گریـسـتم

دیده و دل را محـیّا کن محـرم می‌رسد            بار عـام از جانب ارباب عالم می‌رسد

نور مصباح الهدی را بین و کشتیِّ نجات            در شب طوفانی دنیا، که با هم می‌رسد

چشم دل را باز کن بطن حقیقت را ببین            شور و شوق زندگی در هالۀ غم می‌رسد

ناامید از خود مباش ای دل که با مهر حسین            در مقام قرب حق، رضوان به ما هم می‌رسد

سِرِّ مستوری نباشد گرچه جمعی غافلند            با حسین از سوی حق فیض دمادم می‌رسد

این سوز و آه و ناله که در خلق عالم است            این سینه‌ها که پُر شده از درد و ماتم است

دارد خـبـر می‌آورد ای اهـل مـعـرفت            تکـیـه به پا کـنـید که مـاه محـرم است

با نـسـخـه مـشـابـه خود فـرق می‌کـنـد            عـیسای اهل بیت دمش واقعـا دم است

هر کس که ریخت قطره اشکی برای تو            هر لحظه دورتر ز عـذاب جهـنم است

از بـین بـرده است گـنـاهـان خـلـق را            سیلی که در نتیجه این اشک نم نم است

انسان شناسی‌ام شده این گونه یا حسین            هر کس که خاک پای شما گشت، آدم است

ای عـاشـقـان روضـه اربـاب بی‌کـفـن            اینجا بساط روضه دوباره فراهم است

لب تشنه سر برید تو را دشمنت حسین            صدبار اگر بمیرم از این ماتمت کم است

هوای کـهـنۀ این شـهـر تازه دم کرده            گـناهـکـاریـمان «تُـنـزل النِقـم» کرده

«ظلمتُ نَفسی» ما را شنید دلبر و گفت:            امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

به شوق یوسف اگر چشم‌مان چو یعقوب است            هـنوز گـریـه به درد فـراق کـم کـرده

چه می‌شـود سحـری دیده بارد و بیند            کـریم، بـارش بـاران به ما کرم کرده

ای آسمان ز چه گشتی بخیل؟ پر وا کن            گـناه کرده اگر شیـعـه، توبه هم کرده

به توبه‌های محرم قسم که شوق ظهور            فـدائـیـان تـو را بـا تو هـم‌قـسـم کـرده

محـرم آمد و غـم شد فـزون‌تر و دیدم            کـتـیـبه‌ای هـوس شعـر محـتـشم کرده

دوباره چـادر مشکی وصلـه‌دارش را            زنـی برای پـسـر بـچـه‌اش عـلم کرده

هـوای کـرب و بـلا جـان تـازه‌ام داده            دل حـزیـن مــرا راهـی حــرم کــرده

امـام عـشـق و مـحـبت! خدا کند بـیـنم            نـسـیـم کـرب و بـلا آسـمـانی‌ام کـرده

بر کوچه‌های مردۀ این شهر جان بده            با عـطر پرچمت دل ما را تـکـان بده

دنـیا به جز تو سایۀ امـنی نداشـته‌ست            ما را به زیـر سـایۀ امـنت مـکـان بده

افــتـاده‌ایـم در قــفـس تـنـگ روزگـار            با اشک روضه‌ات پـر پـروازمان بده

بر طاق عرش، پیرهنت پرچم خداست            بر قـلـب ما به درک محـرم تـوان بده

محنت کشیده، خسته و زخمی طعنه‌ها            بر مـا زمـیـنـیـان، نـفـسی آسـمان بده

از هر کرانه تـیر ملامت رسیده است            ما را از این جـهـان هـیاهـو امان بده

عشاق را به سختی عشق امتحان کنند            توفـیـق سربـلـندی از این امتحـان بده

هر کس نوشت نسخه‌ای این روزها ولی            کـافی‌ست، راه کـربـبـلا را نـشان بده

با این همه گـنـاه ز کـویت نـرانـدی‌ام            امـسـال هم به ماه مـحـرم رسـانـدی‌ام

پـشت سـرم دعـای تو و مـادر تو بود            دستم گرفتی و به حـریـمت کشاندی‌ام

چون طفل گمشده بغلم کرده‌ای حسین            پیش خودت نشانده و قدری تکـاندی‌ام

مـنّت سرم گـذاشـتی و از میان عرش            بـا نـام مـادر و پـدرم بـاز خـوانـدی‌ام

می‌خواهی‌ام هنوز و گرنه چو دیگران            با پول و شهرت از حرمت می‌پراندی‌ام

از کـودکی برای شـما خـیـمه می‌زدم            دنبال خویش کوچه به کوچه دواندی‌ام

یک روز بی‌تو زنده نمی‌مانم ای حسین            با آب و نان خواهر خود پروراندی‌ام

آید به گوش نالهٔ «هل من معـینِ» تو            در زیر دست و پا تَهِ گودال خواندی‌ام

مـظـلـوم کـربـلا لک لـبیک یا حـسین            تو می‌کـشی مرا لـک لـبیک یا حسین

روئـیـدن هـلال كه كـم‌كـم شـروع شد            در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شكست و دل آسمان گرفت            اشك زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

عالم دوباره، رنگ قیامت گرفته است            شاعر بخوان، قیامت عـالم شروع شد

«باز این چه شورش است» كه در جان عالم است؟            «باز این چه شورش است»، محرّم شروع شد

سال تـولّـد غـم او، شصت و یك نبود            بـا گـریـه‌هـای تـوبـۀ آدم شــروع شـد

قــرآن گـشــوده‌ایـم، بــرای تــلاوتـش            از ابـتـدای ســورۀ مـریـم شـروع شـد

از كاف و ها گذشت و سوی یا و عین رفت            با صاد صبر، ناله‌زنان تا حسین رفت

بر آسمان، هلال محرّم چه دیدنی‌است!            یک خنجر و دل همه عالم چه دیدنی‌است!

مه در محاق خـیمه زده، مهر در شفـق            افلاکیان به هیأت ماتم چه دیـدنی‌است!

انجـم به روضه‌خـوانی عـیّوق تشـنه‌اند            زهره شده است مشتری غم، چه دیدنی‌است!

چون نوح، هود و صالح و آدم به نوحه‌اند            این حلقه را نگینی خاتم چه دیدنی‌است!

در سیل اشک، یونس و یوسف به موج آه            این قعر چاه و آن به دل یم چه دیدنی‌است!

شـور نـوای مـوسی عـمـران شـنـیـدنی            شال عزای عیسی مریم چه دیدنی‌است!

سرخ است دیـدگان سیاه و سفـید خـلـق            یک‌رنـگی سـلالۀ آدم چـه دیـدنی‌است!

با محـتشم، بیا و بخـوان شعـر مقـبـلش            «باز این چه شورش است‌» به عالم؟ چه دیدنی‌است!

ذی‌حجّـه شد تـمام و نشد حـجّ وی تمام            اتمام حجّ او به محـرّم چه دیـدنی‌است!

میدان جنگ، مـروه‌؛ خـیام حـرم، صفا            خود کعبه و شریعه چو زمزم چه دیدنی‌است!

بـر جـنّت رضایت او دست یافـت حُـرّ            بگْذشتن از بهشت و جهنّم چه دیدنی‌است!